چند نمونه مهم از کاربرد های توکن

توکن‌ها، به‌طور کلی، واحدهای دیجیتالی غیرقابل استخراج هستند که به‌عنوان ورودی‌های رجیستری در زنجیره‌های بلوکی وجود دارند.

توکن‌ها به اشکال مختلف وجود دارند – می‌توان از آنها به عنوان ارز برای اکوسیستم‌های خاص استفاده کرد یا داده‌های منحصربه‌فرد را رمزگذاری کرد. علاوه بر این، برخی از توکن ها ممکن است برای دارایی های خارج از زنجیره(off-chain) (مانند طلا، دارایی، سهام) قابل بازخرید باشند.

توکن‌ها عموماً توسط شرکت‌هایی صادر می‌شوند که از بلاک‌چین‌های شخص ثالث موجود مانند بلاک‌چین اتریوم استفاده می‌کنند، که نمونه آن بسیاری از توکن‌های ERC-20 هستند که در سال ۲۰۱۷ از طریق ICOها صادر و فروخته شدند.
به بیان دقیق، توکن ها ارزهای رمزنگاری شده مانند بیت کوین یا اتر نیستند، بلکه واحدهای ارزش قابل انتقالی هستند که در یک بلاکچین صادر می شوند.
پس می توان نتیجه گرفت که کاربرد های توکن می تواند بسیار گسترده باشد .

انواع توکن ها

بر اساس عملکرد توکن ها، دسته بندی های مختلفی برای آن وجود دارد. طبقه بندی اصلی از عملکرد برای تقسیم توکن ها به توکن های کاربردی و توکن های امنیتی استفاده می کند.
توکن‌های کاربردی عموماً نشان‌دهنده دسترسی به یک سرویس هستند یا می‌توانند به عنوان یک وسیله مبادله در یک اکوسیستم عمل کنند.

نمونه ای از توکن های کاربردی BNB است که در درجه اول به عنوان یک توکن تخفیف برای پرداخت هزینه های معاملاتی در صرافی Binance عمل می کند. با این وجود، از دیگر کاربرد های توکن می توان از آن برای پرداخت هزینه کالا و خدمات نیز استفاده کرد.

از سوی دیگر، توکن های امنیتی نشان دهنده دارایی های مالی هستند و کاربرد های توکن های امنیتی عموما به مسائل مالی می پردازد.
به عنوان مثال، یک شرکت می تواند سهام توکن شده را در طول ICO منتشر کند و به دارنده حقوق مالکیت و سود سهام اعطا کند.
از نقطه نظر حقوقی، این سهام با سهام سنتی توزیع شده یکسان خواهد بود.

📌 مقاله مرتبط:

برای آشنایی بیشتر با موضوع، پیشنهاد می شود این مقاله را نیز مطالعه بفرمایید : نگاهی دقیق تر به بلاک چین اتریوم

سایر دسته بندی ها

طبقه بندی دیگری از کاربرد های توکن وجود دارد که برای تمایز بین توکن های قابل تعویض و غیر قابل تعویض فعالیت دارند. اگر یک اسکناس ده هزار تومانی بگیرید و آن را با اسکناس ده هزار تومانی دیگری عوض کنید، همان ارزش را حفظ می کنید. فرقی نمی کند که چه واحدی را در اختیار دارید، زیرا آنها همان هدف را دنبال می کنند. از طرف دیگر، شما نمی توانید یک اثر هنری منحصر به فرد را بردارید و آن را با یک اثر هنری متفاوت جایگزین کنید و این یکی از مهمترین عملکرد های توکن ها می باشد که از آن با نام NFT ها یاد می شود.

همانطور که در بالا ذکر شد، توکن های رمزنگاری، توکن های ارز دیجیتال هستند و بلاک چین ها پایگاه های داده ویژه ای هستند که اطلاعات را در بلوک هایی ذخیره می کنند که سپس به هم متصل می شوند.

این بدان معناست که توکن‌های رمزنگاری، که دارایی‌های رمزنگاری نیز نامیده می‌شوند، یک واحد ارزش مشخص را نشان می‌دهند.
Crypto به الگوریتم‌های رمزنگاری مختلف و تکنیک‌های رمزنگاری اشاره دارد که از این ورودی‌ها محافظت می‌کنند، مانند رمزگذاری منحنی بیضی، جفت‌های کلید عمومی-خصوصی، و توابع هش‌سازی.
بلاک چین ها پایگاه های داده ویژه ای هستند که اطلاعات را در بلوک هایی ذخیره می کنند که سپس به هم متصل می شوند.این بدان معنی است که توکن های رمزنگاری که دارایی های رمزنگاری(crypto-assets) نیز نامیده می شوند، واحد ارزش خاصی را نشان میدهند.
در ادامه این دارایی های رمزنگاری اغلب به عنوان واحدهای تراکنش در بلاک چین ها عمل می کنند که با استفاده از الگوهای استاندارد مانند شبکه اتریوم ایجاد می شوند و به کاربر این امکان  را می دهد که در شبکه توکن ایجاد کند

 چنین بلاک‌چین‌هایی بر روی مفهوم قراردادهای هوشمند یا برنامه‌های غیرمتمرکز کار می‌کنند، که در آن کدهای قابل برنامه‌ریزی و خوداجرا برای پردازش و مدیریت تراکنش‌های مختلفی که روی بلاک چین رخ می‌دهند، استفاده می‌شود. قرارداد های هوشمند یکی از مهمترین کاربرد های توکن است.

به عنوان مثال

می‌توانید یک رمز رمزنگاری داشته باشید که نشان‌دهنده تعداد معینی از امتیازات  وفاداری مشتری در یک بلاک چین است ( مانند توکن MLT که یک امتیاز وفاداری جهانی است) که برای مدیریت چنین جزئیاتی برای یک زنجیره خرده‌فروشی استفاده می‌شود.
ممکن است توکن رمزنگاری شده دیگری وجود داشته باشد که به دارنده توکن این حق را می دهد که ۱۰ ساعت محتوا را در یک بلاک چین اشتراک گذاری ویدیو، مشاهده کند.
از دیگر کاربرد های توکن ممکن است حتی نشان دهنده سایر ارزهای رمزپایه باشد، مانند یک توکن کریپتو که برابر با ۱۵ بیت کوین در یک بلاک چین خاص است. چنین توکن های رمزنگاری قابل مبادله و انتقال در میان شرکت کنندگان مختلف بلاک چین هستند.

انواع توکن

توکن‌های بلاک‌چین‌های عمومی و بدون مجوز مانند بیت‌کوین و اتریوم، برای تشویق گروه های مختلف افراد که یکدیگر را نمی‌شناسند یا به یکدیگر اعتماد ندارند، خود را حول هدف یک بلاک چین خاص سازماندهی می‌کنند.
توکن بومی شبکه بیت کوین که BTC نیز نامیده می شود، دارای قوانین حاکمیتی توکن مبتنی بر مکانیزم های انگیزشی ارزی-اقتصادی است که تعیین می کند در چه شرایطی تراکنش های بیت کوین اعتبارسنجی می شوند و بلوک های جدید ایجاد می شوند.

این توکن های رمزنگاری مبتنی بر بلاک چین، «قبایل اینترنتی توزیع شده» را قادر می سازند تا ظهور کنند. برخلاف شرکت‌های سنتی که ساختار بالایی با لایه‌های مدیریتی (هماهنگی بوروکراتیک) دارند، بلاک چین ساختارهای حاکمیتی کلاسیک از بالا به پایین را با سازمان‌های مستقل غیرمتمرکز (DAO) جایگزین نموده است که کاربرد های توکن را تضمین میکند. DAO ها افراد را نه توسط یک شخص حقوقی و قراردادهای رسمی، بلکه با توکن های رمزنگاری (مشوق ها) و قوانین کاملاً شفافی که در نرم افزار نوشته شده اند، به یکدیگر متصل می کنند.

شبکه بیت کوین یا همان اولین DAO

شبکه بیت کوین را می توان به عنوان اولین DAO واقعی دانست که زیرساختی را برای پول بدون بانک ها و مدیران بانک فراهم می کند و از زمان ایجاد اولین بلاک در سال ۲۰۰۹ در برابر حملات و همچنین تحمل خطا مقاوم بوده است. هیچ نهاد مرکزی بیت کوین را کنترل نمی کند.
در تئوری، تنها یک قطع برق در سراسر جهان می تواند بیت کوین را تعطیل کند. اما با ظهور اتریوم، توکن‌ها از پشته فناوری بالاتر رفته‌اند و اکنون می‌توانند در لایه برنامه به‌عنوان توکن‌های dApp یا توکن‌های DAO منتشر شوند.
قراردادهای هوشمند در بلاک چین اتریوم ایجاد توکن هایی با رفتارهای پیچیده متصل به آنها را امکان پذیر می کند. امروزه، مفهوم توکن و کاربرد های توکن در اکثر نوآوری های اجتماعی و اقتصادی که با فناوری بلاک چین توسعه یافته اند، مرسوم است.

در ادامه، دفتر کل بدون مجوز (بلاک چین های عمومی مانند بیت کوین یا اتریوم) به نوعی مکانیسم تشویقی نیاز دارند تا تضمین کند که اعتبار سنجی بلاک کار خود را طبق قوانین از پیش تعریف شده انجام می دهد.
در سیستم‌های دفتر توزیع مجاز (فدراسیون/کنسرسیوم/خصوصی)، اعتبارسنجی‌ها و ایجادکنندگان بلوک ممکن است به دلایل مختلفی کار خود را انجام دهند: به عنوان مثال، اگر طبق قرارداد متعهد به انجام این کار و کاربرد های توکن باشند.
در محیط‌های مجاز، اعتبار‌دهنده‌ها فقط می‌توانند اعضای باشگاه باشند و به‌صورت دستی و مرکزی کنترل می‌شوند. بنابراین، دفترهای مجاز نیازی به رمز ندارند.
همچنین، حتما به این نکته توجه داشته باشید که اصطلاح بلاک چین در زمینه چنین دفترهایی بسیار بحث برانگیز است.